Geldzakje

Van de korfbalclub-kantinecommissie kwam het verzoek om een paar geldzakjes. Bij voorkeur in de clubkleuren en model knikkerzak. Dat leek me een fluitje van een cent. In mijn voorraad stofjes zat nog wel wat bruikbaars, o.a. een stevige canvas in zwart met leuke witte vogeltjes en vlinders. Na anderhalf uur en drie mislukte exemplaren constateerde ik dat deze stof te stug was voor het doel. Ander stofje dus en nu lukte het om binnen een uur vier zakjes te maken door deze handleiding te volgen.
Het was lang geleden dat ik met de naaimachine bezig was, maar 't smaakt naar meer!

In therapie

Na de operatie aan m'n knie en de daaropvolgende periode van gips en braces is het nu zaak om de normale beweeglijkheid weer terug te krijgen. Onder begeleiding van de fysiotherapie en de eerste weken nog ondersteund door een scharnierbrace moet ik geleidelijk aan de knie weer flexibel maken en de kracht van de bovenbeenspier versterken. Dat is overigens best hard werken! Lopen gaat inmiddels weer aardig goed maar om een beetje safe te kunnen fietsen (je moet ook een noodstop kunnen maken ----) moet de buiging nog een graad of 10 groter worden. Flink oefenen dus op het grondfietsje, waarmee ik geen meter vooruit kom maar waarvan ik de trappers inmiddels wel rond krijg. Als het verder een beetje meezit, kan ik aan het begin van het seizoen weer naar het korfbalveld fietsen. Alleen om te kijken natuurlijk, naar de wedstrijden van dochter M.

Nummer zoveel

Gezien de overkill aan sjaals, omslagboeken en stola's van de laatste tijd zou je haast denken dat ik enorm uitkijk naar de winter. Dat is niet helemaal zo, hoewel ik een hittegolf nou niet bepaald plezierig vind. Enfin, ditmaal een colsjaal, gehaakt met de Annell katoen in het "leaping stripes and blocks" patroontje van Moogly. Het patroon is oorspronkelijk gebruikt voor een deken, maar werkt ook prima in rondes.

Je begint met het haken van een ketting van lossen, ongeveer 70 cm lang en het aantal steken moet deelbaar zijn door vier. Het begin en einde van de ketting verbind je aan elkaar met een halve vaste en de eerste toer haak je een stokje in elke losse. Daarna wordt iedere ronde in het patroon gehaakt; met als laatste een toer stokjes en dan een toer vasten. In de toer vasten haakte ik een lusje, om de sjaal zo nodig op te kunnen hangen. Ergens halverwege heb ik een dunnere haaknaald genomen, waardoor de col iets taps toeloopt naar boven. Ik heb zes verschillende kleuren gebruikt, in een willekeurig streeppatroon, maar je zou ook allerlei kleine restjes kunnen opmaken.

Scottie dog 2

Van de restjes katoen die overbleven van de seventies zigzag deken, aangevuld met nog wat blauw, maakte ik een tweede scottie dog. Zoals dat vaak gaat, moest ik er uiteindelijk toch een bol bij kopen, nl. voor de oranje middenstrip. Van de andere kleuren bleven er nog weer kleine bolletjes over. De voorraad raakt dus nooit echt op.
Als ik een manier kon bedenken om al die kleine vierkantjes sneller aan elkaar te zetten, dan zou ik beslist een hele kennel van dit soort hondjes haken. Het lijkt me ook best geinig om ooit een hele grote te maken, van een meter hoog of zo. Ik vrees wel dat het stevig opvullen dan een probleem gaat worden.

Snowdrop shawl

Als de temperatuur oploopt en je het grootste deel van een dag aan huis gekluisterd bent, is er tijd genoeg om lekker te haken. Naast telewerken, wasjes vouwen en lezen uiteraard! Jammer genoeg worden de handen snel klam, wat het haken behoorlijk bemoeilijkt.
Dat brengt overigens herinneringen terug aan de basisschooltijd, toen ik de techniek aangeleerd kreeg van de handwerkjuf. Ik weet het nog goed: eerst een mini pannenlapje van vasten, dan een pannenlap van vasten, vervolgens een mini uitvoering in stokjes en daarna het meesterstuk: een echte, bruikbare pannenlap in stokjes. Hoe aantrekkelijk kun je het maken, maar wel zonde dat die niet bewaard gebleven zijn.
Enfin, in een poging om in ieder geval mentaal enige verkoeling te ervaren haakte ik een snowdrop sjaal van linnen garen. Ik had al jaren in mijn voorraad twee strengen 100% linnen Karen Noe garen en hoopte dat dit voldoende zou zijn. Een van de strengen zat enorm in de war en het kostte me anderhalf uur om dat uit elkaar te peuteren.

Het model van de sjaal vind ik erg leuk en het haken (afwisselend 1 vaste - 1 stokje) gaat bijna automatisch. Als ik meer garen had gehad dan zou ik 'm iets groter gemaakt hebben, de sjaal kan nu maar krap dubbel om de hals geslagen worden. Daarnaast is linnen garen misschien niet het meest geschikt voor zo'n project: het voelt wat stug en hard aan. Het schijnt echter dat dat in de loop van de tijd, door het dragen en wassen, beter wordt.

De bijzondere vorm van de sjaal is hier goed zichtbaar. Let niet op de kreukels van het laken, dat is het gevolg van de voortdurende "bedlegerigheid" ------