Emoties

Tungurahua vulkaan (Banos - Ecuador)

Het schrijven (en plaatsen) van dit blogbericht schuif ik al enige tijd voor me uit. Want waar ik meestal de persoonlijke informatie nogal beperk, kan ik nu niet zomaar de gebruikelijke verhaaltjes over creatieve activiteiten hervatten.

De afgelopen weken waren emotioneel en enerverend. We waren met ons gezin ruim twee weken in Ecuador, het geboorteland van onze kinderen. Voor ons een weerzien van mensen en plekken die in de adoptieprocedures belangrijk waren en voor de kinderen een eerste bewuste kennismaking met het land en de bewoners ervan. Het was bijzonder, mooi, interessant, indrukwekkend en bij tijden verrassend of spannend. En zeker ook emotioneel en soms verwarrend.

Onze zoon wilde eigenlijk helemaal niet mee – hij is volledig geaard in Nederland, heeft (op dit moment?) geen enkele behoefte om zijn afkomst nader te onderzoeken en had de meivakantie veel liever met zijn vrienden doorgebracht. En hoewel ook hij heus heeft genoten van het verblijf in de Andes begroette hij de dag van de terugreis met gejuich.
Voor de jongste gold het andere uiterste. Zij heeft enorm uitgekeken naar het bezoek aan haar geboorteland en daar alles in zich opgezogen. Al van jongs af aan heeft ze vragen over haar biologische familie en de achtergrond van de adoptie. Vragen die helaas nog steeds niet allemaal beantwoord kunnen worden. Nu we terug zijn heeft ze echt moeite om weer in het dagelijks leven te “landen” en maakt ze meteen plannen voor een volgende keer.
Het was voor beiden niet altijd eenvoudig om voor elkaar begrip op te brengen en voor ons behoorlijk enerverend om daarin een evenwicht te vinden en te bewaren.

Mitad del Mundo (evenaar - Ecuador)

Een paar dagen voor het vertrek naar Ecuador ging ik gedag zeggen bij een goede vriendin (al vanaf mijn 15e) en hoewel we het niet nadrukkelijk uitspraken wisten we dat dit waarschijnlijk ons laatste contact zou zijn. Zij moest afscheid nemen van het leven, toch nog onverwacht snel na een lange ziekteperiode en ik vond het moeilijk om zo ver weg te gaan van haar en haar gezin in deze periode.
Enkele uren nadat we in Nederland waren teruggekeerd is ze overleden.

Het besef "nooit meer" is nog niet eens echt doorgedrongen maar het is zwaar om alle emoties van de afgelopen tijd een plek te geven en tegelijk toch ook de normale routine weer op te pakken. Want dat is de realiteit: we gaan weer naar ons werk en naar school, naar de bakker, de supermarkt en het sportveld. En hoewel er voorgoed iets is veranderd in ons leven, komt elke morgen de zon weer op.