Ook in het digitale tijdperk blijft het leuk om de traditionele nieuwjaarswenskaart per post te versturen. Als overtuigd "knutselaar" kan ik het natuurlijk niet maken om een doosje kaarten in een winkel te kopen en probeer ik steeds iets creatiefs te verzinnen. Dit jaar maakte ik eenvoudige, platte vogeltjes van restjes stof en naaide kleurige enveloppen van kleurkaarten van de bouwmarkt. Met de allerbeste wensen voor een goed 2012 in de bek zijn ze uitgevlogen.
En nu maar hopen dat ze inmiddels aangekomen zijn - het was weer last-minute werk. Zoals gebruikelijk.
Op het worldwideweb zijn de meest fantastische zelfgemaakte kerstdecoraties te vinden. Van stof of papier, nostalgisch of modern, genaaid, gebreid, gehaakt. Met verwondering en (misschien?) enige afgunst kijk ik naar de meest stijlvolle woonkamers in kerstsfeer, en mooi gedekte tafels vol kaarsen en kerstgroen.
Langzaam maar heel zeker wordt iedereen richting de feestelijkste dagen van het jaar geduwd. Elke folder in de brievenbus biedt kerstdecoraties, kerstkado's, kerstrecepten, kerstbrood, kerstkleding en in de winkels is het drukdrukdruk.
In de loop der jaren gaat dit alles me steeds meer irriteren. En ik voel me nergens zo eenzaam als in de volle winkelcentra, waar bijna iedereen een opgejaagde indruk maakt. Wie beleeft nou eigenlijk plezier aan het kerstshoppen?
Natuurlijk staat in ons huis inmiddels ook de opgetuigde kerstboom, plannen we een kerstdiner en bedenken we wat we doen tijdens de jaarwisseling. Maar om eerlijk te zijn: ik kan niet wachten tot het 2 januari is ---.
't Is al weer ruim tien dagen geleden: pakjesavond. We vierden het samen met zus, zwager en neef; deden het sinterklaas-dobbelspel en "worstelden" ons door een hele berg kadootjes. Het blijft vooral leuk om de kinders uit naam van sinterklaas te verwennen met allerlei hebbedingetjes.
Dit jaar was het de eerste keer dat er door de jeugd ook surprises voor elkaar gemaakt werden. Op de foto een impressie. De XXXL onderbroek linksboven was het grootste succes. Gemaakt voor de neef, die erg houdt van designers-onderbroeken (en van voetbal).
Vanavond houden wij pakjesavond. De laatste puntjes worden vandaag dus op de i gezet.
Nog één gedicht; nog twee kadootjes (er MOET toch echt ook een boek voor de kinders in de zak); nog een leuk pakketje om straks bij de ouders voor de deur te zetten; er ontbreekt nog een chocoladeletter; het pakpapier is op.
Eerst het gedicht en dan een haastig tochtje naar het winkelcentrum. Daar bleken als bij toverslag alle sinterklaasartikelen verdwenen en is men volop bezig om de winkels om te toveren in kerstsfeer. Geen kruidnoot of banketletter meer te krijgen, een paar chocoladeletters met 50% korting (gek genoeg uitsluitend N-en), alleen nog pakpapier met sterren en kerstbomen.
Wel fijn: in de boekwinkel wisselt alleen de versiering! En daar vond ik De Vliegeraar van Khaled Hosseini, in stripvorm. DE manier om de zoon kennis te laten maken met dit prachtige boek.
Met twee beginnende pubers in huis ontstaan er van die gebruikelijke situaties. Er wordt gemopperd over alles wat zij achter zich laten liggen (schooltassen, sportspullen, verpakkingsmateriaal van tijdschriften etcetcetc), over het openlaten van de koekjesdoos (na er een handje uit te hebben genomen), over het volladen van de trap met allerlei dingen die eigenlijk mee naar boven moeten (waar ze vervolgens tig keer langs lopen zonder het op te pakken). En zo meer.
Dat dit van alle tijden is blijkt uit de memo die wij in onze jeugdjaren ontvingen van mijn vader. Kennelijk heeft hij het nieuwe jaar goed willen beginnen, met enkele duidelijke regels. Zal best nodig geweest zijn in een gezin met 5 (!) opgroeiende pubers.
Ik prijs me dan maar gelukkig dat wij een zoon en een dochter hebben. Elkaars kleding dragen is hier niet aan de orde. En verder ga ik er maar vanuit dat het in de meeste gezinnen niet veel anders is.
Afgelopen maandagochtend (21 november) lag ook onze stad onder een dikke mistdeken. Onze achtertuin is echter niet zo diep en vanuit de woonkamer zag ik opeens een felroze knop in de oude seringenboom. Het bleek een bloemknop van de stokroos te zijn en even verderop stond er ook nog een roos in volle bloei. 's Middags klaarde het op en er kwam zelfs een zonnetje. Tot mijn stomme verbazing zag ik aan de zijkant van het huis ook een volop bloeiende hortensia. Ik word niet gehinderd door enige botanische kennis, maar helemaal passend in november lijkt het me niet.
De dochter heeft zich vol enthousiasme gestort op het maken van sinterklaas-surprises. Eentje voor haar broer, eentje voor haar neef en eentje voor het klasgenootje. Tot haar grote vreugde lootte ze in haar klas dit jaar voor het eerst een meisje, dat biedt volgens haar meer mogelijkheden voor het kiezen van een kadootje en het maken van een surprise. Het vastgestelde budget van ongeveer 5 euro was de enige beperking. Ze kocht wat schoolspulletjes en koos wat lapjes stof waar ik vervolgens een etui van maakte. Het geheel zal verstopt worden in een mega-etui van karton en daar is ze nu druk mee bezig.
De surprises voor haar broer en haar neef zijn ook al aardig gevorderd, maar die laten we hier uiteraard (nog) niet zien.
Jarenlang bewees de barcode goede diensten op o.a. artikelen in de supermarkt en identificatiekaartjes voor ziekenhuizen of biliotheken. Een scanner er langs halen en daar verschenen alle gegevens.
Sinds enige tijd is er nu de QR code. De eerste keren viel het me op in advertenties van makelaars maar inmiddels verschijnen de intrigerende vierkantjes overal. Smartphones hebben een QR scanner waarmee de code wordt "gelezen" en dan omgezet in tekst, een URL, een adres etcetc. Talloze mogelijkheden biedt dat, kennelijk.
Ik zag er echter vooral een krachtig grafisch patroon in en vraag me nog steeds af of er niet iets creatiefs mee te doen is. Een quilt met een verborgen boodschap misschien?
Bovenstaande QR code is die van het URL adres van dit weblog. Gemaakt via deze website. Ik heb geen smartphone, dus controleren kan ik het niet.
Het atelier, waar we op allerlei manieren proberen (jonge) mensen enthousiast te maken voor het "werken met de handen", is bepaald geen winstgevende onderneming. Door menigeen wordt het beschouwd als een dure, enigszins uit de hand gelopen hobby. En ja, we constateren zelf ook dat "handwerk" eigenlijk onbetaalbaar is. Als je de uren telt die zitten in het breien van een sjaal, of het haken van een plaid of in het voorbereiden / begeleiden / afwerken van een creatief feestje, dan bekruipt je soms enige moedeloosheid. Voor minder dan de materiaal kosten koop je immers kant-en-klare producten? En ja, een (kinder)feestje bij ons is duurder dan een middagje speelhal.
Toch blijven we tegen de stroom op roeien. Omdat het zo leuk is om te doen; omdat je zo blij wordt van een uniek, met eigen handen gemaakt item; omdat je gebruik maakt van andere kwaliteiten dan rekenen of taal; omdat je je er mee kunt onderscheiden.
Om een heel andere reden kwam het handwerk de afgelopen dagen in ons gezin regelmatig aan de orde. De dochter deed een proef CITO en de uitslag viel haar zwaar tegen. Het ziet er naar uit dat zij niet naar havo/vwo kan, terwijl haar vriendinnen waarschijnlijk wel allemaal die richting op gaan. Voor ons geen enkel probleem, belangrijkst is dat ze op haar plek terecht komt.
We houden haar voor dat de wereld niet kan draaien met uitsluitend gymnasiasten. En, dat alle mensen weliswaar niet gelijk zijn, maar zeker wel gelijkwaardig. Haar teleurstelling en onzekerheid kunnen we op dit moment nog niet helemaal weghalen.
Een column in de Volkskrant van vandaag (pag. 25, uiterst rechts) is me uit het hart gegrepen. Het filmpje op YouTube zal ik haar zeker laten zien.
Vandaag is het De Dag van de Duurzaamheid. Ik wist dat niet, maar een vriendin maakte mij hierop attent.
Duurzaamheid: een veelgehoorde term, belangrijk, nodig. In ons atelier proberen we daar vorm aan te geven door waar mogelijk bestaand materiaal opnieuw en anders te gebruiken. Stevige plastic boodschappentassen worden zo breinaalden-kokers of kliederschortjes en wollen dekens zijn prima te gebruiken om stoelen te bekleden of knuffels te maken.
Vandaag is ook de dag dat onze ouders 53 jaar getrouwd zijn. Hoe duurzaam is dat!
Kleine handgemaakte kadootjes verdienen een passende verpakking en ook een postduifje heeft een enveloppe nodig om uit te kunnen vliegen. Daarvoor bedachten we deze stevige enveloppen. Een kleurenstaal van de bouwmarkt en een mooie pagina uit Flow worden aan elkaar genaaid en voorzien van een plastic snap. Valt in ieder geval op tussen de gewone poststukken op de deurmat! En misschien bezorgt het zelfs de postbode een glimlach.
Ook in de stad wordt duidelijk dat de herfst is begonnen. Fietsend naar mijn werk, nog even genietend van het ochtendzonnetje, zag ik dit rijtje paddestoelen. Zomaar tussen een hoopje bladeren op de grens van trottoir en fietspad. Gauw afgestapt, fiets geparkeerd en op de knieën een foto gemaakt met m'n nieuwe telefoon. Nog even rondgekeken maar helaas: geen rood-met-witte-stippen exemplaar gevonden.
Kleine moeite, groot gebaar - de slogan voor het verzenden van een kaart ter felicitatie, om sterkte te wensen of gewoon zomaar. Nog leuker: een vogeltje met een briefje in zijn bek. Zo'n "postduifje", genaaid volgens het bekende patroon van Spool Sewing en voorzien van een klein ringetje aan de bek,
is al regelmatig op pad gestuurd en wordt steeds enthousiast ontvangen.
Uit ervaring is gebleken dat het vrij lastig is om een beginnende-puber-zoon blij te maken met een zelfgemaakt item. Met deze plaid is dat echter gelukt! 't Is bovendien een mooi upcycle project!
Er werden 20 vierkanten geknipt uit inmiddels te kleine t-shirts. De voorkanten-met-prints werden om-en-om met de uni-achterkanten aan elkaar genaaid tot een lap van 4 bij 5 vierkanten. De tegenkant van de plaid is een lap soepele chambray denim en het geheel werd afgewerkt met een stuk gordijnband.
De winter in aantocht, hoogste tijd om een nieuwe sjaal te breien voor de dochter. Het eenvoudige maar leuke patroon komt uit de Phildar gids nr. 57 en het gebruikte materiaal is Phildar Partner 3,5. Lekker werkje bij de televisie of met een boek op schoot. Breien gaat immers prima samen met dat soort bezigheden! Tenzij er uiteraard een ingewikkeld telpatroon gevolgd moet worden ----.
De kans dat een vrouw in haar leven met borstkanker te maken krijgt is ongeveer 1 op 8.
Het overkwam Karin, een van mijn vriendinnen (en trouwens ook een van haar vriendinnen, en een buurvrouw, en een collega, en mijn oma lang geleden, en .. en .. en ..).
Karin onderging alle behandelingen vol optimisme en vertrouwen, met de haar kenmerkende veerkracht en intensiteit. Ze verbaasde zich al voor die periode over de vanzelfsprekendheid waarmee vrouwen geconfronteerd werden met de keuze voor een reconstructie of voor een prothese, en besloot om zelf haar nieuwe lichaam "gewoon" te accepteren.
Inmiddels zet zij zich in om deze derde optie als een gelijkwaardig alternatief onder de aandacht te brengen bij vrouwen die voor de keuze staan, bij mammacare-verpleegkundigen, bij ziektenkostenverzekeraars (lingerie voor een eenborstige vrouw is nl. maatwerk en dus prijzig) en iedereen die op enige manier betrokken is. Lees meer over haar activiteiten op ontboezeming.nl.
Eva, zo noemen we de paspop.
Zij heeft een borstamputatie rechts ondergaan en showt lingerie voor eenborstige vrouwen op informatie-bijeenkomsten en modeshows waar Karin die derde optie laat zien.
Blokken aan elkaar gehaakt, draadeindjes afgewerkt, randje er omheen.
Het haken van de vierkantjes was a-piece-of-cake, vergeleken met de hele afwerking. Wat een draadjes om af te hechten (en dan had ik de meeste al meegehaakt) en wat een gepuzzel om een min of meer evenwichtige kleur verdeling te bereiken.
Na lang aarzelen besloten om een Babette blanket te haken. Ik heb in de loop der jaren al een heel aantal andere plaids gehaakt, gebreid en genaaid maar een Babette blanket leek me altijd een enorme klus.
