Het atelier, waar we op allerlei manieren proberen (jonge) mensen enthousiast te maken voor het "werken met de handen", is bepaald geen winstgevende onderneming. Door menigeen wordt het beschouwd als een dure, enigszins uit de hand gelopen hobby. En ja, we constateren zelf ook dat "handwerk" eigenlijk onbetaalbaar is. Als je de uren telt die zitten in het breien van een sjaal, of het haken van een plaid of in het voorbereiden / begeleiden / afwerken van een creatief feestje, dan bekruipt je soms enige moedeloosheid. Voor minder dan de materiaal kosten koop je immers kant-en-klare producten? En ja, een (kinder)feestje bij ons is duurder dan een middagje speelhal.
Toch blijven we tegen de stroom op roeien. Omdat het zo leuk is om te doen; omdat je zo blij wordt van een uniek, met eigen handen gemaakt item; omdat je gebruik maakt van andere kwaliteiten dan rekenen of taal; omdat je je er mee kunt onderscheiden.
Om een heel andere reden kwam het handwerk de afgelopen dagen in ons gezin regelmatig aan de orde. De dochter deed een proef CITO en de uitslag viel haar zwaar tegen. Het ziet er naar uit dat zij niet naar havo/vwo kan, terwijl haar vriendinnen waarschijnlijk wel allemaal die richting op gaan. Voor ons geen enkel probleem, belangrijkst is dat ze op haar plek terecht komt.
We houden haar voor dat de wereld niet kan draaien met uitsluitend gymnasiasten. En, dat alle mensen weliswaar niet gelijk zijn, maar zeker wel gelijkwaardig. Haar teleurstelling en onzekerheid kunnen we op dit moment nog niet helemaal weghalen.
Een column in de Volkskrant van vandaag (pag. 25, uiterst rechts) is me uit het hart gegrepen. Het filmpje op YouTube zal ik haar zeker laten zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten