Ecuador - het land

Ook als je geen bijzondere binding met het land hebt is een (vakantie)reis naar Ecuador beslist een aanrader. De politieke situatie is stabiel, de infrastructuur over het algemeen goed, de natuur overweldigend, de bevolking vriendelijk en toegankelijk. Wij verbleven vanwege het doel van onze reis alleen in het centrale deel (de Sierra), maar ook de Oriente (het Amazone gebied), de Costa en de Galapagos eilanden zijn de moeite waard.
Dagelijks gaat er een directe KLM-vlucht van Amsterdam naar Quito en Guayaquil. Binnen Ecuador zijn er diverse nationale luchtvaartmaatschappijen die frequente diensten hebben tussen de grote steden en het Ecuadoriaanse deel van de Panamericana wordt tegenwoordig goed onderhouden. Het is dus vrij eenvoudig en ook betaalbaar om je binnen het land te verplaatsen. Menig taxichauffeur is graag bereid om je tegen een tevoren afgesproken prijs over flinke afstanden te vervoeren (met een beetje geluk heb je dan meteen een goede gids) en er is fijnmazig spotgoedkoop openbaar vervoer met busdiensten.

Via het internet boekten we zelf de appartementen. We werden steeds gastvrij ontvangen en de medewerkers stonden klaar om te adviseren over uitstapjes, mooie plekken en leuke restaurantjes in de omgeving of om vervoer te regelen. Een grappig detail was het terrastafeltje dat we aantroffen bij het appartement in Banos: een oude, gietijzeren singer trapnaaimachine!

In de Sierra is het weer over het algemeen te vergelijken met een zonnige lentedag. De regentijd is van november tot mei, en daar hebben we nog wel wat van gemerkt. In de loop van de middag ontwikkelde zich soms een hevige regenbui, met af en toe zelfs hagel en onweer. De temperatuur verandert ook in de buien echter nauwelijks en zit, afhankelijk van de hoogte waarop je je bevindt, zo tussen de 15 en 20 graden Celsius. De vegetatie is daardoor vooral in de lager gelegen gebieden heel erg divers en kleurrijk.  

In vergelijking met onze vorige bezoeken (1999, 2001) zijn er in de grotere steden van Ecuador nu veel meer bekende Amerikaanse fastfoodketens, maar daarnaast vind je ook overal kleine eettentjes waar typische inlandse gerechten geserveerd worden. De mannen waagden zich een keer aan de nationale specialiteit: geroosterde cuy, dochter M. en ik vonden dat toch net iets te ver gaan.

Naast veel mineraalwater (aanbevolen ter voorkoming van eventuele hoogteziekte) hebben we regelmatig heerlijke verse vruchtensappen gedronken, vaak van exotische en bij ons minder bekende vruchten.

 

Langs de wegen en in de parken van de grote steden is er sprake van een levendige straathandel. De bewoners van het platteland trekken naar de stad met hun oogst aan tomaten of citrusvruchten en de stedelingen verkopen ijsjes, toiletartikelen als tandenborstels en scheermesjes, en zelfs kleine huisdieren. De waren worden luid aangeprezen maar er is zelden sprake van opdringerigheid. Een aantal handelaren heeft een mobiel winkeltje, anderen verkopen hun spulletjes vanuit de rugzak of een kartonnen doos.

 

Uiteraard namen we wat typische souvenirs mee naar huis zoals een kleurrijke geweven deken, een paar alpaca sjaals en wat doosjes organische chocolade van 100% Ecuadoriaanse cacao.

En natuurlijk kocht ik ook een paar bollen alpaca wol, waar ik overigens nog niet direct een plan mee heb. Ergens in de toekomst kom ik daar vast nog een keer op terug.

Emoties

Tungurahua vulkaan (Banos - Ecuador)

Het schrijven (en plaatsen) van dit blogbericht schuif ik al enige tijd voor me uit. Want waar ik meestal de persoonlijke informatie nogal beperk, kan ik nu niet zomaar de gebruikelijke verhaaltjes over creatieve activiteiten hervatten.

De afgelopen weken waren emotioneel en enerverend. We waren met ons gezin ruim twee weken in Ecuador, het geboorteland van onze kinderen. Voor ons een weerzien van mensen en plekken die in de adoptieprocedures belangrijk waren en voor de kinderen een eerste bewuste kennismaking met het land en de bewoners ervan. Het was bijzonder, mooi, interessant, indrukwekkend en bij tijden verrassend of spannend. En zeker ook emotioneel en soms verwarrend.

Onze zoon wilde eigenlijk helemaal niet mee – hij is volledig geaard in Nederland, heeft (op dit moment?) geen enkele behoefte om zijn afkomst nader te onderzoeken en had de meivakantie veel liever met zijn vrienden doorgebracht. En hoewel ook hij heus heeft genoten van het verblijf in de Andes begroette hij de dag van de terugreis met gejuich.
Voor de jongste gold het andere uiterste. Zij heeft enorm uitgekeken naar het bezoek aan haar geboorteland en daar alles in zich opgezogen. Al van jongs af aan heeft ze vragen over haar biologische familie en de achtergrond van de adoptie. Vragen die helaas nog steeds niet allemaal beantwoord kunnen worden. Nu we terug zijn heeft ze echt moeite om weer in het dagelijks leven te “landen” en maakt ze meteen plannen voor een volgende keer.
Het was voor beiden niet altijd eenvoudig om voor elkaar begrip op te brengen en voor ons behoorlijk enerverend om daarin een evenwicht te vinden en te bewaren.

Mitad del Mundo (evenaar - Ecuador)

Een paar dagen voor het vertrek naar Ecuador ging ik gedag zeggen bij een goede vriendin (al vanaf mijn 15e) en hoewel we het niet nadrukkelijk uitspraken wisten we dat dit waarschijnlijk ons laatste contact zou zijn. Zij moest afscheid nemen van het leven, toch nog onverwacht snel na een lange ziekteperiode en ik vond het moeilijk om zo ver weg te gaan van haar en haar gezin in deze periode.
Enkele uren nadat we in Nederland waren teruggekeerd is ze overleden.

Het besef "nooit meer" is nog niet eens echt doorgedrongen maar het is zwaar om alle emoties van de afgelopen tijd een plek te geven en tegelijk toch ook de normale routine weer op te pakken. Want dat is de realiteit: we gaan weer naar ons werk en naar school, naar de bakker, de supermarkt en het sportveld. En hoewel er voorgoed iets is veranderd in ons leven, komt elke morgen de zon weer op.

Op reis

We zijn op dit moment druk bezig met het plannen van de reis naar Ecuador en de noodzakelijke voorbereidingen. Paspoorten voor D en M, inentingen voor iedereen, pinpassen intercontinentaal activeren, vluchten en verblijfplaatsen boeken, een paar extra vrije dagen aanvragen bij de scholen - dat zijn zo de praktische kanten. Daarnaast bereiden we ons emotioneel voor, ieder op zijn eigen wijze.
Een belangrijk deel van de tijd zullen we in Cuenca zijn, omdat onze beide kinderen uit die regio komen. In 1999 bivakkeerden we er bijna drie weken in een leuk appartementencomplex, gelegen pal aan de rivier die door de stad stroomt. Uiteraard waren we benieuwd of dit complex nog altijd in bedrijf was en dankzij het www kon dat snel bevestigd worden. We namen contact op met de huidige eigenaar, die enthousiast reageerde op onze mail en vertelde dat hij het familiebedrijf voortzette wat zijn moeder ooit begonnen was. Al snel vermoedden we dat hij indertijd een aantal keren onze gids en chauffeur moet zijn geweest bij uitstapjes en het blijkt dat er inderdaad foto's zijn waar hij ook op staat.
Gelukkig was het mogelijk om een appartement te reserveren in de gewenste periode. Hoe bijzonder zal het zijn om met twee pubers terug te keren naar de plek waar zij als baby resp. peuter vertrokken zijn. Een plek die zij nu alleen kennen uit verhalen, foto's en een videofilm.

Ecuador

De mand, op dit moment gevuld met de katoen waarmee ik de bloemendeken aan het haken ben, namen we in 1999 mee terug van onze eerste reis naar Ecuador. We waren daar met een heel bijzonder doel: de adoptie van onze oudste. Twee jaar later verbleven we er opnieuw een aantal weken, nu om onze dochter op te halen. Sindsdien zijn we er nog niet teruggekeerd, maar dat gaat over een aantal maanden veranderen! We gaan op vakantie naar het geboorteland van D. en M. en uiteraard kijken we er al erg naar uit. We bekijken weer eens alle foto´s, bedenken waar we in ieder geval naar toe willen gaan, proberen afspraken te maken met mensen daar. En waar we indertijd nog afhankelijk waren van faxberichten over en weer, kunnen we nu via internet makkelijk contacten leggen en verblijfplaatsen boeken.
De mand is één van de dierbare herinneringen en een klein voorbeeld van de kleurige kunstnijverheid die kenmerkend is voor Ecuador. Ik ga er ongetwijfeld inspiratie opdoen!

Pencil thursday (3)

In 1999 en in 2001 maakten we de twee, met grote afstand, belangrijkste reizen van ons leven. Het belang ervan kan alleen nog benaderd worden als we mét onze kinderen terugkeren naar hun geboorteland Ecuador.
De eerste keer was nog voor het echte mail-skype-facebook tijdperk en contact met het thuisfront onderhielden we door te faxen en te bellen. Daarvoor we moesten we dan naar het centrale postkantoor van de stad. Tijdens ons verblijf schreef ik iedere avond een verslagje in een dagboek en maakten we honderden analoge foto's.
In 2001 kon er al wel gemaild worden, in kleine internet cafeetjes. Bij deze tweede reis werden we vergezeld door mijn zus en die vereeuwigde de belangrijke momenten met videobeelden, die na thuiskomst op dvd werden gezet.
Van de dvd hebben we uiteraard een aantal kopieën, het handgeschreven dagboek is uniek. Ik bedenk me nu pas dat ik het zo snel mogelijk integraal moet inscannen; stel je voor dat het op de een of andere manier verloren zou gaan!

Vandaag ook handgeschreven berichten bij:

e strea chikitu