Door de jaren heen heb ik inmiddels zeker 15 dekens van verschillend formaat gehaakt. Daarvan heb ik er wat weggegeven, ligt er een aantal netjes opgevouwen voor het grijpen in de huiskamer en zijn er ook enkele opgeborgen in een kast.
In dezelfde periode breide ik er welgeteld eentje! Een eenvoudig patroon van blokken en strepen in tricotsteek, gebreid in drie banen die ik daarna aan elkaar naaide en daarna afwerkte met (tja) een gehaakte rand. Ik weet niet zeker meer welk garen ik gebruikte, maar denk dat het Phil Cabotine (55% katoen / 45% acryl) is.
Dit gebreide exemplaar is de absolute favoriet gebleken. Er ligt, zit of hangt altijd wel iemand op de bank met deze deken om zich heen. Omdat ie "zo lekker groot en soepel" is en "net niet te dik maar ook niet te dun". Vanwege het intensieve gebruik zit de deken natuurlijk ook regelmatig in de wasmachine; gelukkig blijft het garen behoorlijk mooi. Inmiddels is de oorspronkelijke rechthoekige vorm wel verdwenen en soms ontstaat er een gat in de naad (zie bovenste foto). Dat werk ik dan natuurlijk even bij.
Ik vraag me inmiddels wel af of die duidelijke voorkeur te maken heeft met het gebruikte garen of met het feit dat de deken gebreid is ------. Misschien moet ik dat eens uittesten?!
Leuk die vraag:) Ik denk dat als we een deken haken, we vaak blokjes maken, die aan elkaar vasthaken met als gevolg dat er veel openingen, bobbels en randen overal in en op de deken te zien en te voelen zijn. Jouw mooie en vaak gebruikte deken heeft dat niet. Misschien een optie om een deken te haken op een manier die een vergelijkbare stof heeft? Mannen hebben ook vaak de voorkeur voor gebreide dingen, gehaakte zaken wordt als ietwat kneuterig gezien. Dat laatste is mijn perceptie;) Groetjes!
BeantwoordenVerwijderen