Met twee beginnende pubers in huis ontstaan er van die gebruikelijke situaties. Er wordt gemopperd over alles wat zij achter zich laten liggen (schooltassen, sportspullen, verpakkingsmateriaal van tijdschriften etcetcetc), over het openlaten van de koekjesdoos (na er een handje uit te hebben genomen), over het volladen van de trap met allerlei dingen die eigenlijk mee naar boven moeten (waar ze vervolgens tig keer langs lopen zonder het op te pakken). En zo meer.
Dat dit van alle tijden is blijkt uit de memo die wij in onze jeugdjaren ontvingen van mijn vader. Kennelijk heeft hij het nieuwe jaar goed willen beginnen, met enkele duidelijke regels. Zal best nodig geweest zijn in een gezin met 5 (!) opgroeiende pubers.
Ik prijs me dan maar gelukkig dat wij een zoon en een dochter hebben. Elkaars kleding dragen is hier niet aan de orde. En verder ga ik er maar vanuit dat het in de meeste gezinnen niet veel anders is.
Afgelopen maandagochtend (21 november) lag ook onze stad onder een dikke mistdeken. Onze achtertuin is echter niet zo diep en vanuit de woonkamer zag ik opeens een felroze knop in de oude seringenboom. Het bleek een bloemknop van de stokroos te zijn en even verderop stond er ook nog een roos in volle bloei. 's Middags klaarde het op en er kwam zelfs een zonnetje. Tot mijn stomme verbazing zag ik aan de zijkant van het huis ook een volop bloeiende hortensia. Ik word niet gehinderd door enige botanische kennis, maar helemaal passend in november lijkt het me niet.
De dochter heeft zich vol enthousiasme gestort op het maken van sinterklaas-surprises. Eentje voor haar broer, eentje voor haar neef en eentje voor het klasgenootje. Tot haar grote vreugde lootte ze in haar klas dit jaar voor het eerst een meisje, dat biedt volgens haar meer mogelijkheden voor het kiezen van een kadootje en het maken van een surprise. Het vastgestelde budget van ongeveer 5 euro was de enige beperking. Ze kocht wat schoolspulletjes en koos wat lapjes stof waar ik vervolgens een etui van maakte. Het geheel zal verstopt worden in een mega-etui van karton en daar is ze nu druk mee bezig.
De surprises voor haar broer en haar neef zijn ook al aardig gevorderd, maar die laten we hier uiteraard (nog) niet zien.
Jarenlang bewees de barcode goede diensten op o.a. artikelen in de supermarkt en identificatiekaartjes voor ziekenhuizen of biliotheken. Een scanner er langs halen en daar verschenen alle gegevens.
Sinds enige tijd is er nu de QR code. De eerste keren viel het me op in advertenties van makelaars maar inmiddels verschijnen de intrigerende vierkantjes overal. Smartphones hebben een QR scanner waarmee de code wordt "gelezen" en dan omgezet in tekst, een URL, een adres etcetc. Talloze mogelijkheden biedt dat, kennelijk.
Ik zag er echter vooral een krachtig grafisch patroon in en vraag me nog steeds af of er niet iets creatiefs mee te doen is. Een quilt met een verborgen boodschap misschien?
Bovenstaande QR code is die van het URL adres van dit weblog. Gemaakt via deze website. Ik heb geen smartphone, dus controleren kan ik het niet.
Het atelier, waar we op allerlei manieren proberen (jonge) mensen enthousiast te maken voor het "werken met de handen", is bepaald geen winstgevende onderneming. Door menigeen wordt het beschouwd als een dure, enigszins uit de hand gelopen hobby. En ja, we constateren zelf ook dat "handwerk" eigenlijk onbetaalbaar is. Als je de uren telt die zitten in het breien van een sjaal, of het haken van een plaid of in het voorbereiden / begeleiden / afwerken van een creatief feestje, dan bekruipt je soms enige moedeloosheid. Voor minder dan de materiaal kosten koop je immers kant-en-klare producten? En ja, een (kinder)feestje bij ons is duurder dan een middagje speelhal.
Toch blijven we tegen de stroom op roeien. Omdat het zo leuk is om te doen; omdat je zo blij wordt van een uniek, met eigen handen gemaakt item; omdat je gebruik maakt van andere kwaliteiten dan rekenen of taal; omdat je je er mee kunt onderscheiden.
Om een heel andere reden kwam het handwerk de afgelopen dagen in ons gezin regelmatig aan de orde. De dochter deed een proef CITO en de uitslag viel haar zwaar tegen. Het ziet er naar uit dat zij niet naar havo/vwo kan, terwijl haar vriendinnen waarschijnlijk wel allemaal die richting op gaan. Voor ons geen enkel probleem, belangrijkst is dat ze op haar plek terecht komt.
We houden haar voor dat de wereld niet kan draaien met uitsluitend gymnasiasten. En, dat alle mensen weliswaar niet gelijk zijn, maar zeker wel gelijkwaardig. Haar teleurstelling en onzekerheid kunnen we op dit moment nog niet helemaal weghalen.
Een column in de Volkskrant van vandaag (pag. 25, uiterst rechts) is me uit het hart gegrepen. Het filmpje op YouTube zal ik haar zeker laten zien.
Vandaag is het De Dag van de Duurzaamheid. Ik wist dat niet, maar een vriendin maakte mij hierop attent.
Duurzaamheid: een veelgehoorde term, belangrijk, nodig. In ons atelier proberen we daar vorm aan te geven door waar mogelijk bestaand materiaal opnieuw en anders te gebruiken. Stevige plastic boodschappentassen worden zo breinaalden-kokers of kliederschortjes en wollen dekens zijn prima te gebruiken om stoelen te bekleden of knuffels te maken.
Vandaag is ook de dag dat onze ouders 53 jaar getrouwd zijn. Hoe duurzaam is dat!
Kleine handgemaakte kadootjes verdienen een passende verpakking en ook een postduifje heeft een enveloppe nodig om uit te kunnen vliegen. Daarvoor bedachten we deze stevige enveloppen. Een kleurenstaal van de bouwmarkt en een mooie pagina uit Flow worden aan elkaar genaaid en voorzien van een plastic snap. Valt in ieder geval op tussen de gewone poststukken op de deurmat! En misschien bezorgt het zelfs de postbode een glimlach.
Ook in de stad wordt duidelijk dat de herfst is begonnen. Fietsend naar mijn werk, nog even genietend van het ochtendzonnetje, zag ik dit rijtje paddestoelen. Zomaar tussen een hoopje bladeren op de grens van trottoir en fietspad. Gauw afgestapt, fiets geparkeerd en op de knieën een foto gemaakt met m'n nieuwe telefoon. Nog even rondgekeken maar helaas: geen rood-met-witte-stippen exemplaar gevonden.
Kleine moeite, groot gebaar - de slogan voor het verzenden van een kaart ter felicitatie, om sterkte te wensen of gewoon zomaar. Nog leuker: een vogeltje met een briefje in zijn bek. Zo'n "postduifje", genaaid volgens het bekende patroon van Spool Sewing en voorzien van een klein ringetje aan de bek,
is al regelmatig op pad gestuurd en wordt steeds enthousiast ontvangen.
